yeni çarşaflar seriyorum yatağa
ayaklarımı sağlamlaştırıyorum çivilerle
aritmetikle çözülen hayatın
bendeki anlamını yeni bir formülle
tekrar deniyorum
iki kolumun açıklığı kadar yaşayabilirim
ancak bir film karesini sevebilirim
sen sevebildin mi kareni?
kocaman bir adım daha kalmışken
bazıları döner
bazıları sessizce fısıldar
bazıları avazlanır
ben kendimi çiviliyorum yatağıma
ensemdeki delik büyüyor
kapkara üzüm tanesine başımı yaslayıp ağlıyorum
ve
çam balı kokuyor her yer
odanın parkelerinde gözüm
kocaman bir göz avucumun içindeki
bütün duvarları gösteren ayna avucumdaki Fatima
yeni bir formül arıyorum
çöldeki kurbağanın mesanesinde yaşam
yeni bir formül arıyorum
göz giderek büyüyor
vardığım yer siliniyor
başladığı yere geri dönüyor her şey
ve
çam balı kokuyor her yer
yeni bir formül deniyorum
ve
çam balı kokuyor her yer
yeni bir formül deniyorum
geri dönüyorum
Yazmıyorsun. Sen yazmayınca kendi hayatımı örnekleyemiyorum. Bak Defne'de neler var diyemiyorum. Sen yazmayınca, ben eksiliyorum. Mutsuz olmuyorum ama iyi de hissetmiyorum. Sen yaz o yüzden... Bizim gibi türler yazdıkça artıyor, artanı da etrafla bölüşüyor.
YanıtlaSilkuyunun üstü kapalı bu ara. doluyordur o içten içe. sen uğra arada böyle.
Sil